31-08 t/m 03-09 Banaue

Van het drukke Manila naar het stille Banaue. 

In mijn reisgidje heb ik enkele weken geleden al gelezen dat het noordelijke gebied van de Filipijnen erg mooi is. Naarmate ik mij er verder in ging verdiepen werd ik steeds enthousiaster en dus mocht dit mooie gebied niet ontbreken in mijn reis. Na de drukke dag met de kids in de sloppenwijken heb ik de taxi gepakt en ben ik naar de terminal gereden voor de nachtbussen. De taxichauffeur en ik hadden een uitgebreid gesprek over religie, zijn kinderen, de Filipijnen en mijn avontuur van die dag. De man was zo vriendelijk en echt een goed persoon dat ik besloot hem een goede fooi te geven van 30 pesos (60 cent). Voor hun een groot gebaar en hij was ook uitermate gelukkig. Wel moest hij van mij van het geld speelgoed kopen voor zijn kinderen. Dat vond hij een goed plan en zodoende had ik weer een goede daad gedaan op die dag. Hij trouwens ook want dit soort mensen maken mij vrolijk, gelukkig heb je er genoeg van in de Filipijnen. Mensen die op je af komen als je loopt te dwalen of die random een praatje met je maken omdat ze nieuwsgierig zijn waar je heen gaat of wat je doet. 

Bij de terminal kwam ik aan de praat met een man uit Australie. We zaten een beetje te kletsen alleen zijn pinnige reisgenoot van een jaar of 60 vond het toch niet zo leuk dat hij met mij begon te praten. De boodschap was duidelijk dus ging ik maa rff 'naar de 7eleven' om wat inkopen te doen. Eigenlijk liep ik een klein rondje om vervolgens terug te keren naar de hal. Dat was voor mij een mooie reden om bij 3 meiden van mijn leeftijd te gaan zitten. De sociale Manon kwam in me op en ik vroeg of ik bij ze mocht zitten. Ik had gelezen dat het goed was op dat moment al vrienden te maken want de trekkingen zijn erg duur om het in je eentje te doen. Twee van de meiden kwamen uit Ierland en de ander uit Londen. Het meisje uit Londen vertelde dat ze in hetzelfde homestay zat als ik. We hadden beide een kamer met twee aparte bedden en de andere meiden hadden nog geen verblijfplaats dus besloten we met z'n vieren de kamers te delen.

Tijdens de rit zat ik naast een Amerikaan met Filipijns bloed. De man vertelde uitgebreid over zijn verblijf in de Filipijnen (hij had een aantal weken met zijn vrouw gereisd maar die wou eerder naar huis) en over al zijn ervaringen met dit land. Leuk dat je met jong en oud zo random hele gesprekken kan voeren.

De rit was lang maar ik heb redelijk geslapen. Het bleek dat er 's nachts een vrachtwagen op de weg had gelegen en dat we 3 uur stil hebben gestaan omdat met mankracht, ja mankracht, de wagen van de weg gehaald moest worden. Niets van gemerkt dus en dat was maar beter dus ook. Sommigen hadden geen oog dicht gedaan maar ik had daar dus geen last van.

Met het meisje uit Londen had ik gelijk een klik. Wel moest ik heel erg mijn best doen om haar Londense accent te filteren om te horen wat ze nou eigenlijk zei. Vooral als die meiden met elkaar praatten kon ik er echt bal uit opmaken waar ze het over hadden en zei ik maar lief ja of nee als ik dacht dat het nodig was. 

Die middag zijn we gelijk naar een hotspring gegaan. Prachtig uitzicht en echt een magische omgeving met tropische planten en vlinders en bergtoppen in de mist. Elke keer moest ik mijzelf weer even wakker schudden om echt de natuur in mij op te nemen en te genieten. 

In de avond hebben we op onze kamer lekker gelezen etc. en heb ik uitgevoer met Jade gepraat over onze reizen, woonplaatsen, leven enz. We bleken veel gemeen met elkaar te hebben alleen was zij al 30 jaar. 

De dag erna sloot een Engelse jongen aan bij onze groep en zouden we een trekking maken naar een waterval bij Batad. Na een rit met de jeepney kwamen we bij de natuur aan en liepen we het eerste stuk. Na een tijdje mochten we genieten van een prachtig uitzicht en werd ons de plek aangewezen waar de waterval was. Dat was helemaal diep in het dal en ik wist gelijk dat het een pittige wandeling ging worden. 

Hop, de berg af, over de randen van de rijstvelden en in een slingertje achter elkaar aan. Meerdere keren voelde ik mijn net een Hobbit, op weg naar het doel van onze missie: de waterval.

Toen we dachten dat we er bijna waren vertelde de gids dat we nog een klein stukje moesten. Nou dat kleine stukje was recht een helling af met alleen maar treden zo hoog van twee treden zoals wij die kennen in Nederland. Afdalen was dus al een hele klus. Bij de waterval aangekomen vergat ik even dat ik nog terug moest. Liters water vallend naar beneden, overgaand in een rivier waarvan het water de perfecte temperatuur had om ons even op te frissen. 

Jep. Toen moesten we terug. Waar ik lange tijd geen last heb gehad van mijn knieën merkte ik nu dat ik gewoon echt gene kracht erin heb en allen met m'n schenen moest doen. Na 100 treden waren die al zo verzuurd dat ik geen idee had hoe ik die andere 400 nog moest gaan beklimmen. Iedereen hart maakte overuren en het zweet droop aan alle kanten van ons af. Met hier en daar was pauzes kwamen dan eindelijk aan bij de top van de klif. Alsnog een heel stuk te gaan maar het ergste achter de rug.

Tussendoor bij een restaurantje het energiepijl weer omhoog gebracht met was veggies en rijst, heerlijk! En weer verder. O my god, we waren stuk. Op. Konden niet meer. Het laatste gedeelde was ook nog erg zwaar waarbij we ook nog zeker een kilometer de bult op moesten lopen. 50 meter voor de jeepney kon Jade, mijn Engelse slaapgenootje niet meer en had ze het idee dat ze ineen ging storten. Gelukkig kwam ik met het briljante idee om het liedje van Destiny's Child te gaan zingen waarbij ze het hebben over dat je een survivor bent en niet moet opgeven. Dit gaf haar kracht en zo zijn we samen kreunend op het refrein de laatste meters naar boven gelopen.

Die avond konden we natuurlijk niet anders dan vroeg slapen en de dag erna hadden we zoveel spierpijn dat we echt geen zin hadden in nog een wandeling. De Ierse meiden zijn na die wandeling naar Manilla gegaan dus waren Jade en ik nog met zijn tweeën over. Ik zou in de avond ook weer terug gaan naar Manila dus we hebben een beetje op het balkon genoten van het uitzicht en wat souvenirs gaan kopen. Omdat we het zo gezellig hadden gehad en we beide richting Palawan zouden gaan deze week hebben we ons afscheid afgesproken elkaar daar weer te gaan ontmoeten.

Dat was gisterenavond. Dus ik de bus in, weer half geslapen, en werd ik wakker om 4 uur omdat we er al waren. Ik had verwacht en gehoopt dat we een flinke vertraging op zouden lopen zodat ik langer kon slapen alleen hoorde ik later dat de chauffeur daar anders over dacht. Ik ben met een stelletje uit Israëlnaar het vliegveld gereden om daar van 5 tot 1 te gaan wachten totdat ik aan boord kon. Vraag me niet hoe, maar ook daar heb ik geslapen. 

Eindelijk mocht ik aan boord en stapte ik met een opgewekt humeur de boeing van AirAsia in. Op het moment van vertrek kregen we te horen dat op de plaats van bestemming een vliegtuig op de baan stond met een lekker band en dus heb ik weer twee uur lang mogen wachten om eindelijk dat eiland te verlaten. Als troost kregen we bananencake en water van de stewardessen en liet ik het maar lekker over me heen komen. Op het vliegveld van Puerto Princesa (Palawan) kwam ik in gesprek met een Duits meisje en zijn we samen in een tricycle richting ons hostel gereden. Zij zat ergens bij mij om de hoek en we hadden allebei zin om samen te eten dus zouden we afspreken dat ik haar zou smsen. Net ik een melding kreeg van mijn mobiel dat ik geen smsjes kan versturen kwam ze mijn kamer inlopen. Ze kon haar hostel niet vinden en dus kwam ze bij mij.

We zijn een eindje gaan wandelen, hebben een indoor markt bezocht met alle lichaamsdelen van dieren die je kunt bedenken, tonijnen van een meter en allerlei soorten exotische vruchten. Vervolgens zijn we naar een restaurant gegaan en hebben we voor 6 euro 4 soorten vis gegeten met groente en fruit. Heerlijk.

Morgen gaan we naar de underground river. Heb er wisselvallige verhalen over gehoord maar ik zie wel of het was is.