15-09 t/m 20-9 Alona, Bohol

Zoals jullie weten ben ik vorige week van Puerto Princesa gevlogen naar Cebu. Mijn originele idee was om eerst Cebu te verkennen om vervolgens mijn reis in de Filipijnen te eindigen in Bohol. Op de dag van mijn vertrek vloog ook Jade terug naar Engeland en liet Helena mij weten dat ze het niet zag zitten om zowel Cebu en Bohol in 4 dagen te bezoeken en besloot zij alvast naar Bohol te gaan. Van verschillende mensen hoorde ik dat op Cebu niet veel mensen zijn en dus moest ik besluiten wat ik ging doen. Mijn eigen plan aanhouden en hopelijk nieuwe mensen ontmoeten of Helena achterna reizen naar haar guesthouse direct aan het strand (mijn terugvlucht naar Manila zou vanaf Bohol zijn dus het zou ook erg mijn reisplan in de war brengen). Ik besloot mijn keuze te maken op het laatste moment als ik zou landen in Cebu. Aangezien vliegtuigen in de Filipijnen bijna standaard vertrekken met een uur vertraging bedacht ik me dat als die van mij heel erg zou zijn ik zou blijven in Cebu om vervolgens dat eiland te verkennen. Ik wou namelijk niet in het donker de oversteek maken met de boot om vervolgens nog een flink stuk te moeten reizen om in de badplaats aan te komen. Eenmaal in het vliegtuig had ik echt geen zin om de dagen erna in mijn eentje door te brengen en stomverbaasd was dan ook toen mijn vlucht netjes op tijd vertrok en landde op de tijd zoals het op mijn ticket stond.

Gauw nam ik een taxi en besloot ik mijn nieuwe favoriete Duitse vriendinnetje achterna te reizen. Dus met de boot naar het andere eiland. Bij aankomst regende het zoals het wij dat soms ook zo in Nederland kennen, met pijpenstelen. Bij het uitstappen duurde het niet lang totdat ik helemaal verregend was en toen moest ik ook nog eens 45 minuten in een trycicle zitten voordat ik op de plaats van bestemming was. Maar ik zou Manon niet zijn als ik mijn beste kwaliteiten in zou zetten, die van het netwerken en mensen bijeen zoeken, om een minibusje te huren. Dat duurde niet lang en dus zat ik lekker droog in een busje met wat anderen. Nadat ik gedropt werd moest ik nog een stukje over het strand lopen naar mijn guesthouse. Weer door de regen, weer zeiknat. Bij mijn guesthouse aangekomen zat Helena al op mij te wachten. Wat was ik blij haar te zien, ik was weliswaar alweer 6 uur alleen geweest, haha. Snel zijn we gaan dineren met wat mensen die zij daar al had leren kennen en zodoende kwam ik in gesprek met een duikinstructeur.  Al jaren droom ik over het halen van mijn duikbrevet en dit gesprek maakte mij alleen maar enthousiaster. Duiken is duur, het halen van je brevet ook. Maar ik wou mijzelf trakteren voor het behalen van mijn master, ik bedoel deze reis was nog niet genoeg, dus maakte ik een afspraak voor de dag erna. Ik zou dan een kleine duik doen en als ik enthousiast zou zijn, kon ik verder met de cursus. 

Die ochtend stond ik op in het paradijs. De zon stralend aan de hemel, het water zo blauw zoals je dat in films ziet en palmbomen van meters hoog. Met een hemelsbrede lach trok ik mijn wetsuit en flippers aan en stapte ik het heerlijke warme water in. Na wat oefeningen gedaan te hebben gingen we met de boot wat verder de zee op, om dieper het water in te gaan. In het begin had ik wat moeite met het equalizen van mijn oren, maar de omgeving deed mij ontspannen en beetje bij beetje ging ik dieper en dieper. Oh god, een nieuwe verslaving. Ik had het kunnen weten maar dit is echt iets voor mij. Genietend van het mooie koraal en de bijzondere vissen, vloog de tijd voorbij. Na 40 minuten gingen we weer naar boven en vroeg mijn instructeur of ik het leuk vond. Of ik het leuk vond? Het was een van de beste momenten in mijn leven! Natuurlijk wou ik verder met de cursus en dus zou ik die middag mijn tweede duik doen, die dag erna mijn vierde en vijfde duik en die dag erna zou ik gaan 'afzwemmen'. In die drie dagen zou ik ook een heel boek moeten lezen voor een theoretisch examen. De eerste twee dagen was ik 's middags en 's avonds zo moe dat ik geslapen heb. Heel veel slapen. Na de duiken was ik zo moe dat ik even in de zon lag en hup,  al in coma lag. Als duiker inhaleer je veel droge lucht en lichamelijk gezien moet je dan ook een zware prestatie leveren. Helena is die dagen heel ziek geweest en dus lagen we samen veel in bed te slapen, slapen en nog eens slapen. 

Vrijdag maakte ik mijn laatste duik en kon ik voor de laatste keer even genieten van alle prachtige wezens hier in de zee. Ik heb de bijzonderste dieren voorbij zien komen, van zeekomkommers tot felgekleurde zeeslakken en moray eels. Van die laatste kreeg ik zeer de kriebels, het deed mij denken aan Ursula met haar monsters van de kleine zeemeermin. Na deze duik was het tijd voor mijn theoretische test en een half uurtje later werd ik welkom geheten in de PADI family. Leeg voelde ik mij bij de gedachte niet meer te duiken deze week en dus besloot ik maar weer wat extra geld op te maken aan een duik bij een reef hier in de buurt met tientallen schilpadden en prachtig koraal. Ik moest deze duik wel van mijzelf doen want tijdens de cursus mocht de GoPro niet mee en iedereen thuis moet gewoon zien want ik gezien heb onderwater. Deze duik ga ik morgen doen. Helena is gisteren naar huis gegaan, helaas, en dus had ik gisterenavond een romantisch diner voor 1 onder het genot van de muziek van Eric Clapton. Je kunt je voorstellen dat ik me toen wel even alleen voelde en moest wennen aan het weer alleen zijn. Ik ben de afgelopen weken geen enkel moment meer alleen geweest dus had ik mooi even de tijd om na te denken over mijn leven thuis en wat ik wil in de toekomst. Enfin. Terug in het guesthouse zag ik een Frans meisje die ik die week al eerder had ontmoet. Niet echt een klik mee maja, als je op een eiland zit zonder backpackers en alleen maar verliefde koppeltjes dan moet je soms even doorbijten om geforceerd een leuke klik te creeën. Blijk ik nu dus ook beter in te zijn dan ik dacht. Beide wouden we graag walvishaaien zien en dus boekte we samen de tour naar Cebu voor vandaag. 

Zo gezegd zo gedaan, heb ik twee uur gevaren met de boot om een half uur te kunnen zwemmen met de giganten van de zee; de walvishaai. Bij aankomst krioelde het van de Koreanen, Chinezen en Japanners. Mijn favoriete medetoeristen, ahum.. Met 9 andere werden we in een bootje gezet en voerde we een stukje de zee op. Al snel zag ik een metersbrede bek het water uitsteken! Wow, wat waren ze groot. Snel doken we het water in en hebben we flink wat haaien gezien. Ze zouden niet gevaarlijk zijn maar je mocht niet te dicht bij komen. Toch waren ze echt imponerend en soms een beetje eng. Ze slurpen erg veel water hun bek in en voor je het weet gaat jouw voet daarin mee. Genietend van een flinke walvishaai, wat ik natuurlijk filmde, zag ik ineens rechtsonder mij op een paar centimeter afstand een mega grote walvishaai tevoorschijn komen. Oh god, wat zijn ze groot! Snel aan de kant, oeps, daar trapte ik even een chinees. Andere kant op, oeps weer een Koreaan. Een ontzettend mooie ervaring maar van de hordes toeristen gingen mijn haren wel even van omhoog staan. Het idee dat deze beesten gevoerd worden om ons, toeristen vanuit de hele wereld, te entertainen geven mijn indrukwekkende ervaring wel een dubbel gevoel. Ze zwemmen dan wel vrij rond, maar dit is niet hoe ze horen te leven. Gelukkig schijnen er ook genoeg te zwemmen voor de kust van mijn strandje en wellicht zie ik ze morgen tijdens mijn duik wel weer. Alleen dan meer in hun natuurlijke habitat.

Nog enkele dagen te gaan in dit fantastische land. Met gemengde gevoelens tel ik af. Wetend dat ik Tom in Hong Kong ga ontmoeten maken me vrolijk. Maar net als vorig jaar heb ik wederom het sterke gevoel dat dit mijn thuis is. Azië, het continent van de gekke gewoonten, het lekkere eten, de lieve mensen en de indrukwekkende natuur.