30-8 True Manila

True Manila... Waar zal ik beginnen. Zoals jullie weten heb ik gisteren een tour gedaan door de sloppenwijken van Manila om daar kinderen te bezoeken. Vorig jaar heb ik natuurlijk al wat projecten bezocht waarin ik in aanraking ben gekomen met arme, en ouderloze kinderen. Met een groep jonge mensen uit landen over de hele wereld (Finland, Engeland, Frankrijk, Chili, Peru, Nieuw-Zeeland etc.) zijn we met jeepney's naar de sloppenwijken gereden. Voor mij blijkbaar niet de eerste keer dat ik er was want die dag ervoor heb ik zo'n twee uur in de file gestaan in een taxi, blijkbaar dus in een sloppenwijk. Aangekomen bij het eerste project werden we afgezet bij een spoor. Met de groep liepen we naar wat hutjes langs het spoor. Al gauw kwamen uit alle hoeken vrolijke kinderen naar ons toe gerend om ons de hand te geven en ons vol bewondering aan te staren. 

De organisator van deze tour is zelf opgegroeid in de wijken die we bezocht hebben en kent de mensen dus goed. Hij is ooit door twee Amerikanen op straat uitgenodigd om te dineren aangezien hij er zo uitgehongerd uitzag en zodoende zijn ze altijd pen palls geweest waarbij de mensen vervolgens hem gefinancierd hebben tijdens zijn studiejaren. Om de community wat mee te geven organiseert hij dus nu eens in de zoveel tijd een dag waarbij hij met mensen vanuit meerdere hostels naar de kinderen gaat om speelgoed, schriften, slippers, tandenborstels en andere spulletjes zoals melkpoeder uit te delen. hier meer info over edwin en zijn tour

Zodoende dat ook ik deze dag deze kinderen ging bezoeken. Bij het eerste project werd ik al lekker met de neus op de feiten gedrukt. Deze kinderen zijn arm. Zo arm, dat sommige van hen geen broekje of shirtje aan hebben, ze allen de haar helemaal door de war hebben, vies zijn van top tot teen en ook nog eens stinken. Dat laatste is niet vreemd aangezien ze allen tussen de rotzooi leven en ook nog eens op een heel gevaarlijke plek. De oudere jongens en mannen vervoeren mensen namelijk op een alternatieve manier over het spoor. Een soort van houten constructie met een parasolletje erop. Na een tijdje met de mensen gesproken te hebben en spulletjes achter te laten, gingen we zelf op zo'n karretje zitten om de rivier over te steken. Daar stond de jeepney klaar maar werden we eerst gevraagd of we een typisch Filipijnse lekkernij wouden proberen: Banaan op een stick gedoopt in de suiker en bereidt op de bbq. Een vrouwtje van ver in de 80 bereidde de bananen maar ik met mijn soms wat lage weerstand durfde het niet aan, ondanks de gids zei dat het echt wel kon. Het goede mens in mij kwam naar boven en ik heb drie stokjes gekocht (elk 10 pesos per stuk = 20 cent) en heb die vervolgens aan een oud mannetje met een klein meisje gegeven en aan wat straat jongetjes. Een aantal vrouwen kwamen naar mij toe en zeiden: Oh thank you, you so good. Tja kleine moeite, de andere van de groep konden alleen maar aan hun eigen lege maag denken. Ik deed het niet om mijn ego te strelen maar meer omdat ik weet dat zoiets kleins voor die mensen zo groot is.

Het volgende project was een mini dorpje van hutten onder de grond. Wederom waren alle kinderen blij ons te zien en al gauw had ieder van ons een aantal kinderen op de arm. Mensen leven met hele families in kleine ondergrondse kamertjes van misschien 2 bij 2 meter. Sommige hadden wel tv, maar als je bekijkt hoeveel mensen in al die ruimtes zaten, dan kun je je niet voorstellen hoe deze mensen leven. Door de gang liep een beekje en de mensen vertelden dat als het water van de rivier omhoog komt ze met hun spullen en kinderen moeten rennen om zichzelf in veiligheid te brengen. Wij hebben dit stelsel doorlopen waarbij ik maar aan twee positieve dingen kon denken, dat het er tenminste koel is en dat de mensen elkaar nog hebben. Het klinkt misschien heel fout maar je ziet dat deze mensen al vanaf jongs af aan mee krijgen dat ze voor elkaar moeten zorgen om de kans op overleven te vergroten. Dat zag je ook toen we de kids wat lekkers gaven, gelijk werden er sprintjes getrokken om de chocolaatjes en snoepjes met anderen te delen. Dat deed mijn hart wel smelten.

Ons laatste bezoek was aan een grotere wijk waarin honderden als het niet duizenden gezinnen zijn die bij elkaar wonen. De kinderen hebben we bijeen geroepen en zij kregen de boodschap dat ieder van hun, als ze hun tandenborstel gingen ophalen, beloond zouden worden met melkpoeder, een nieuwe tandenborstel en andere kleinigheidje zoals hygienegel etc. Prachtig om te zien hoe fanatiek ze zijn en elkaar motiveren om ook de tandenborstel op te halen. Helaas is het minder leuk als je eraan denkt dat ze het allemaal doen met de hoop dat ze wat extra kunnen eten. 

De drie projecten waren echt heel indrukwekkend en overwhelming. Ik kon het haast op een gegeven moment niet meer voor elkaar krijgen om een glimlach te tonen. Er waren gewoon zoveel kinderen die aan je stonden te trekken en die aandacht wouden, echt energierovend. Ieder van ons heeft een t-shirt gekocht om bij te dragen aan de community.

Als ik nu, een dag later, aan gister denk is het misschien wel het heftigste wat ik in mijn leven heb gezien. Dat mensen zo kunnen leven, en niets ander dan zo kunnen leven. Het doet gewoon echt een beetje pijn aan je hart. Helaas is dit de realiteit en zal er veel moeten gebeuren voordat dit probleem is opgelost.

Ik ben blij dat ik in ieder geval deze dag voor die kinderen weer even beter heb gemaakt.